Bewoners in de grote stad lijken steeds meer náást in plaats van mét elkaar te leven. De buurtcohesie vermindert en daarmee ook de woontevredenheid. Marc Kruyswijk schreef er in het Parool een interessant artikel over en ik kan mooie vergelijkingen trekken voor teams en kantoren.
Juist buurten vormen in grote mate het sociale cement. Hetzelfde geldt voor kantoren. Heerlijk natuurlijk om thuis te werken, maar het wordt er vaak niet makkelijker op om contact te maken. Het gevolg kan zijn dat collega’s zich steeds meer terugtrekken in hun eigen kleine cirkel. Ze benaderen vooral hun eigen team of zelfs alleen die collega’s met wie ze het heel goed kunnen vinden. Het automatisme om collega’s van andere afdelingen bij de koffiemachine te ontmoeten en inspiratie op te doen of een tegengeluid te horen, is er niet meer.
Zoals aardplaten langs elkaar heen schuiven, zo kunnen groepen bewoners in een buurt ook los van elkaar gaan bewegen. Sociale tektoniek heet dit. Ze hebben eigen ontmoetingsplaatsen en ze komen elkaar veel minder tegen. Het gevaar is dat aardplaten soms ook langs elkaar gaan schuren met als gevolg een aardbeving. In buurten of teams kunnen dan conflicten ontstaan.
Onderzoekers pleiten voor lichte, spontane en herhaalde vormen van contact. Mijn advies voor elk team is om regelmatig een fysieke lunch in de agenda te zetten, structurele teamdagen te plannen of de weekstart een persoonlijk tintje te geven. En natuurlijk toch die wandelingetjes naar de koffiemachine te doen!
